Εν τω μεταξύ, μια κορβέτα κινείται στον Ονασαγόρα…

Οι Τούρκοι δεν έχουν πρόβλημα μόνο με το Ισραήλ, μετά τις πρόσφατες κόντρες μεταξύ τους. Με την Αίγυπτο βρίσκονται σε ψύχρες, μετά την διαφωνία τους με την απομάκρυνση του Μόρσι και των Μουσουλμάνων Αδελφών. Εν Παρενθετικά σημειώνουμε πως η γένεση των Αδελφών στα μέσα της δεκαετίας του 1920 έγινε σε αντίδραση για την κατάργηση του Χαλιφάτου από τον Ατατούρκ, ο οποίος όμως αμφισβητείται από τον Ερντογάν. Ο Ερντογάν, δε* σκέφτεται (εμείς επιμένουμε κι ας διαφωνούν οι Τουρκολόγοι) την ανάπτυξη μιας μεταμοντέρνας έκδοσης του Χαλιφάτου.

Αλλά την ίδια ώρα οι Τούρκοι δεν θεωρούν ως τρομοκρατική οργάνωση τη Χεζμπολάχ με τους υποστηρικτές της οποίας πήγαιναν για δείπνο οι ιδιοκτήτες της FBME με αποτέλεσμα να βρουν μπελάδες από την FinnCen και να παραδοθεί η τράπεζα τους στον κ. Χριστοφίδη. Αλλά, από την ώρα που στηρίζουν αντίπαλα στρατόπεδα στην Συρία, άρχισαν να χαλούν οι σχέσεις τους.

«Regional power politics»

Όσον αφορά στο Ιράν, τον ορκισμένο εχθρό των αμερικανών ο οποίος όμως δηλώνει πρόθυμος να βοηθήσει τους αμερικανούς κατά του Ισλαμικού Κράτους, προκαλώντας το μένος της βασιλικής οικογένειας της Σαουδικής Αραβίας, οι σχέσεις των Τούρκων είναι περίπλοκες.

Η περιοχή δεν χωρά και τους δύο ως ντε φάκτο ηγέτες και η διαφωνία τους στα ζητήματα του Ιράκ (όπου οι Ιρανοί στήριζαν τον Μαλίκι) και την Συρία (όπου οι Τούρκοι δεν θέλουν τον Άσαντ) δημιουργεί βαθύτατες τριβές. Από την άλλη, η οικονομική τους συνεργασία είναι σημαντική, με τον Ερντογάν να παρακάμπτει τις οικονομικές κυρώσεις, μεταξύ άλλων, για να βοηθήσει την οικονομική τους σχέση.

Οι Σαουδάραβες, εκτός από εκνευρισμένοι με τη πιθανότητα να τα βρουν οι αμερικανοί με το Ιράν, εκνευρίστηκαν και με την Αραβική Άνοιξη, η οποία ήταν καλοδεχούμενη αρχικά από τους Τούρκους, αλλά δυσαρεστήθηκαν ακόμα παραπάνω –όπως και οι Τούρκοι- όταν οι Μουσουλμάνοι Αδελφοί του Μόρσι έχασαν τον έλεγχο της Άνοιξης.

Με το Ιράκ , όμως, οι Τούρκοι είχαν από την αρχή διαφωνία με την επιλογή Μαλίκι, τον οποίον θεωρούσαν επικίνδυνο και τον αποκαλούσαν Σιήτη (που είναι), ενώ η σχέση έγινε χειρότερη όταν ο Μαλίκι συμφώνησε με τους Κούρδους του Βόρειο Ιράκ να τους στηρίξει έναντι αγωγού και να τους δώσει κάποια μορφή αυτονομίας.

Φυσικά, με τους Κούρδους παραλίγο να τα βρει ο Ερντογάν, και σχεδόν συμφώνησαν οι δύο πλευρές για μερική αυτονομία, αλλά η νέα επιρροή που βρήκαν οι Πασμέργκα λόγω Ισλαμικού Κράτους προκαλεί αμηχανία στην Άγκυρα: Αν τελικά αυτονομηθούν στο Ιράκ και την Συρία, τότε η επόμενη κίνηση θα ήταν ένα αυτόνομο Κουρδιστάν που θα θέλει να απορροφήσει και τις τουρκικές επαρχίες με κουρδικό πληθυσμό.

Τα πράγματα δεν είναι πιο απλά με το Ισραήλ, με το οποίο η Τουρκία θα είναι πάντα (μακροπρόθεσμα) σύμμαχος, έστω κι αν η φιλία των Τούρκων με την Χαμάς και οι ιδεολογικές διαφωνίες έχουν δυσκολέψει βαθύτατα τις σχέσεις μετά το Μαβί Μαρμαρά.

Με το Ισλαμικό Κράτος, όμως, ο Ερντογάν τα είχε καλά, κυρίως διότι αυτοί πολεμούν τον Άσαντ και τους Κούρδους. Πέρα από τον οπλισμό που τους έστελλε η ΜΙΤ αλλά σταμάτησε μια φορά η αστυνομία του Γκουλέν, η κυβέρνηση της Άγκυρας επιτρέπει και την δίοδο ισλαμιστών προς στήριξη του Ισλαμικού Κράτους, μέσα από το έδαφος της. Εν τω μεταξύ, οι Τούρκοι αγοράζουν πετρέλαιο από το Ισλαμικό Κράτος, κι αρνούνται να βοηθήσουν στο Κομπανί, φοβούμενοι πως κάτι τέτοιο θα δώσει στήριξη στους Κούρδους. Παρόλο ότι σχεδόν τα βρήκαν με τους Κούρδους, όμως, δεν θέλουν να συνεχίσει να αναδεικνύεται το κουρδικό στοιχείο ως κύριος αντίπαλος του Ισλαμικού Κράτους το οποίο δεν θέλουν να δυναμώσει περεταίρω γιατί αυτό θα σημαίνει πως η Δύση μπορεί αυτή τη φορά να μην αφήσει τους Κούρδους να λιώσουν με τα χημικά, όπως έγινε με τον Σαντάμ. Αλλά, όμως, το Ισλαμικό Κράτος πολέμησε τον Άσαντ, με τον οποίο η σχέση της Τουρκίας είναι μαύρη, αφήνοντας για την Άγκυρα το ερώτημα πώς θα χειριστεί την Αλ Νούσρα και τους ελεύθερους μαχητές.
Οι Δυτικοί χρειάζονται το τουρκικό πεζικό, εν μέρει διότι είναι πολυάριθμο και σχετικά αξιόμαχο, αλλά και επειδή, σε αντίθεση με τους αμερικανούς και τους Άγγλους, δεν θα δημιουργηθεί εθνικός πανικός αν χαθούν ζωές Τούρκων στρατιωτών στην Μοσούλη ή το Κομπανί. Αλλά οι Τούρκοι απαντούν στους Αμερικανούς, τους οποίους εκνευρίζουν στηρίζοντας το Ισλαμικό Κράτος, πως μπαίνουν και βοηθούν στους βομβαρδισμούς, μόνο αν πέσει ο Άσαντ, ο οποίος όμως αποτελεί ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας για την Δύση, από την στιγμή που το Ισλαμικό Κράτος αναδύεται τόσο επικίνδυνα.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ, μια κορβέτα και ένα περιπολικό των Τούρκων, κινούνται σε διεθνή ύδατα αλλά πολύ κοντά στο τρυπάνι της ΕΝΙ, προκαλώντας πανικό στην Κύπρο. Είναι η τέταρτη φορά που κινούνται και δεν υπάρχει «παραβίαση» της ΑΟΖ αφού η ΑΟΖ αποτελεί διεθνή ύδατα. Είμαστε, όμως, ένα δεύτερο σόου, αποκλειστικά για όσους δεν απολαμβάνουν την κύρια παράσταση που εκτυλίσσεται στα ανατολικά μας.

Η αντίδραση της Κύπρου καλώς είναι σκληρή. Η Τουρκία κινείται σε μια περίοδο κατά την οποία ο κόσμος καίγεται και κανένας δεν ενδιαφέρεται αν δύο σκάφη παρακολουθούν μια γεώτρηση σε ένα από τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου. Από την άλλη, το θέμα δεν είναι μόνο να τραβήξουμε το σχοινί, αλλά και πώς θα το τραβήξουμε. Αν η πολιτική των μηδενικών προβλημάτων αποτελεί ανέκδοτο πλέον για την Τουρκία, θα μπορούσε κανείς ακόμα και να τα χάσει παρακολουθώντας πόσο έχουν περιπλακεί τα πράματα στην περιοχή μας. Κι αυτό ας το κοιτάξουν εκείνοι που μας κορόιδευαν όταν πανικοβαλλόμασταν για την πτώση της Μοσούλης πριν να αρχίσει καλά-καλά το σόου.

Επίσης, πρέπει να προχωρήσει ένα σοβαρό ΓεΣΥ και να εκπονηθεί ΜΔΠ. Και τα λεφτά από το γκάζι και τα περιπολικά, μακριά από τους πολιτικούς.

 

*Η λέξη εκεί είναι «δε», όχι «δεν».