Ενώ όλα άρχισαν να παίρνουν των δρόμο τους για την διάσωση της Κύπρου από την Τρόικα, η πιο θετική εξέλιξη των τελευταίων μηνών έχει αρχίσει να δημιουργεί περίεργες παρενέργειες στη Κύπρο. Η ανάκαμψη των πιο προβληματικών κρατών της ευρωζώνης μπορεί τελικά να δημιουργήσει τα πιο σοβαρά από τα προβλήματα της Κύπρου.
Η δήλωση-βόμβα του Σόιμπλε πριν μερικές ημέρες, πως η Κύπρος δεν αποτελεί «συστημικό πρόβλημα» για την ευρωζώνη, δεν είναι τυχαία, ούτε έπρεπε να περάσει στα μαλακά. Με βάση το σχετικό παρασκήνιο αλλά και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του Εurogroup, είναι προφανές πως ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών έστελλε ένα απλό και καρφωτό μήνυμα στην επόμενη κυβέρνηση: «Μην διανοηθείτε να παίξετε αυτά τα παιγνίδια κι εσείς, γιατί σας φάγαμε».
Στην στάση αναμονής, όμως, άρχισε να μας χαλά τη σούπα το κλίμα που αλλάζει στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα, οι πρώτες ενδείξεις ανάκαμψης έχουν αρχίσει να καταφτάνουν στους στατιστικούς αναλυτές. Στην Ιρλανδία, η εύθραυστη ανάπτυξη φαίνεται πως αντέχει. Στην Ισπανία επέρχεται μια κάποια ομαλότητα και φαίνεται πως βρέθηκε ο πάτος. Στην Πορτογαλία, επίσης φαίνεται πως η χώρα κτύπησε τον πάτο και ετοιμάζεται για ανάκαμψη, έστω και ρηχή. Ακόμα και στην Ιταλία, τα προβλήματα του Μπερλουσκόνι είναι σαν μουσική στα αφτιά των παρατηρητών.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, έχουν πλέον αρχίσει να παρουσιάζονται και τα πρώτα άρθρα από επιφανείς οικονομολόγους και αναλυτές, που κάνουν λόγο για την τελική επιβίωση του Ευρώ, σε αντίθεση με τις αναλύσεις που προέβλεπαν την διάλυση του κοινού νομίσματος.
Έτσι, ο συστημικός φόβος, ο τρόμος πως η επόμενη σταγόνα μπορεί να ξεχειλίσει το ποτήρι, έχει αρχίσει να απομακρύνεται. Και, μαζί του απομακρύνεται και το πιο σημαντικό διαπραγματευτικό χαρτί της Κύπρου. Από τη στιγμή που η διάλυση, η χρεοκοπία ή ακόμα και η έξοδος της Κύπρου δεν απειλούν την ίδια την ευρωζώνη, η στάση των ξένων γίνεται πιο απλή: Αν θέλετε να δείξουμε εμείς αλληλεγγύη, θα πρέπει να δείξετε κι εσείς διάθεση για αλλαγές.
Εν τω μεταξύ, επενδυτές, αναλυτές, διπλωμάτες και στελέχη των Υπουργείων Οικονομικών έχουν σαφώς πλέον ποντάρει στον επόμενο πρόεδρο. Και, αφού η ρευστότητα του κράτους το επιτρέπει (μόλις), θα περιμένουν για την Παρασκευή, 1 Μαρτίου πριν αρχίσει το χοντρό παιγνίδι. Μάλιστα, οι ξένοι αυτοί έχουν ήδη κάνει τις δικές τους εκτιμήσεις (και μερικοί, ακόμα και μετρήσεις) και έχουν προεξοφλήσει το αποτέλεσμα των εκλογών, αισθανόμενοι βέβαιοι πως ξέρουν ποιος θα νικήσει.
Η αναμονή αυτή έρχεται σε αντιπαράθεση με την κούραση που δείχνουν οι εταίροι μας, απέναντί μας. Οι καθυστερήσεις ενόσω εμείς αναζητούμε άλλες λύσεις, τα πισωγυρίσματα, οι αντιπροτάσεις που περιέχουν εκτιμήσεις για έσοδα που είναι εκτός πραγματικότητας, ακόμα και τα πισωγυρίσματα σε θέματα που έχουμε ήδη συμφωνήσει, έχουν δημιουργήσει μια πολύ άσχημη εντύπωση, πως αν θα σωθεί η Κύπρος, εμείς θέλουμε να σωθεί με την δουλειά και τα χρήματα των άλλων, όχι με τη δική μας προσπάθεια.
Μοναδικές ελπίδες για την Κύπρο, πλέον, είναι οι δηλώσεις που ακούστηκαν από άτομα όπως τον Γκογκ Άσμουσεν και τον Τσαρλς Νταλάρα. Ο πρώτος, σημαίνον πρόσωπο στην Φρανκφούρτη, έδωσε σαφή απάντηση στον Σόιμπλε, λέγοντας πως σε κανονικές συνθήκες χρεοκοπεί μια χώρα κι εκεί τελειώνει το θέμα. Ο Άσμουσεν σχολίασε πως η ανωμαλία της Κύπρου μπορεί να «υπονομεύσει την πρόοδο που έγινε το 2012 ως προς την σταθεροποίηση της Ευρωζώνης».
Με την δική του τοποθέτηση, ο επικεφαλής του IIF σχολίασε πως το μάθημα από την Ελλάδα είναι πως δεν είναι ανάγκη να είναι μεγάλη μια οικονομία για να μεταδοθεί το πρόβλημά της στους υπόλοιπους. Θα μπορούσε να είχε πει πως το ίδιο μάθημα, μας είχε προκύψει και από την Ασιατική κρίση και την κρίση της Λατινικής Αμερικής.
Αυτή τη στιγμή, οι Νταλάρα και Άσμουσεν είναι οι καλύτεροί μας φίλοι. Από τη στιγμή που φοβούνται τις επιδράσεις που μπορεί να έχει το πρόβλημα της Κύπρο στην υπόλοιπη ευρωζώνη, έχουν την διάθεση και να συζητήσουν τρόπους, όχι μόνο για να διασωθεί αλλά και να ανακάμψει η Κύπρος.
Την ίδια ώρα, όμως, ο κίνδυνος που προκύπτει από την ανάκαμψη των άλλων προβληματικών οικονομιών, αφήνει την Κύπρο εκτεθειμένη, αφού αντί να αποτελεί ένα πρόβλημα «της ευρωζώνης», μετατρέπεται σε ένα πρόβλημα «στην ευρωζώνη». Κι έτσι είναι πλέον επείγουσα η δική μας αντίδραση, ακόμα κι αν η κυβέρνηση είναι lame duck κατά την αμερικάνικη λογική.
Επίσης, πρέπει να προχωρήσει το ΓεΣΥ και να εκπονηθεί ΜΠΔ. Και μακριά οι πολιτικοί από το γκάζι.
Food for Thought 